Żądanie naprawy płotu przez sąsiada

Naprawa płotu przez sąsiada – nakaz urzędowy

Faktycznie sama nie może Pani zrobić nic, ale urząd lub sąd może nakazać sąsiadowi określone prace. Pani może i powinna wnieść sprawę do sądu, resztę pozostawić wymiarowi sprawiedliwości. Kwestie poruszone przez Pani w pytaniu regulowane są przez przepisy Kodeksu cywilnego (zwanego dalej K.c.) oraz przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Pierwszą instytucją, do której powinna Pani wystąpić, jest PINB (Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego), żądając wszczęcia postępowania w sprawie nieodpowiedniego stanu technicznego ogrodzenia budynku jednorodzinnego usytuowanego na nieruchomości. Podstawę prawną stanowi tu przepis art. 66 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 143, poz. 1623 ze zm.).

Zgodnie z art. 66 ust. 1 „w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany:

1) może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia bądź środowiska albo

2) jest użytkowany w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowisku, albo

3) jest w nieodpowiednim stanie technicznym, albo

4) powoduje swym wyglądem oszpecenie otoczenia

– właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku”.

Zobacz też: Sąsiad postawił betonowe ogrodzenie bez mojej zgody

Zagrożenie sprawiane przez stary płot

Zgodnie z § 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) „ogrodzenie nie może stwarzać zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i zwierząt” (ust.1).

Art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane zamieszczony jest w rozdziale zatytułowanym „Utrzymanie obiektów budowlanych”. Pod tym pojęciem należy rozumieć zachowanie użytkowanych obiektów budowlanych w dobrej sprawności, w niezmienionym, niepogorszonym, należytym i właściwym stanie technicznym i estetycznym, niezagrażającym życiu i zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowisku. Realizacji zasady z rozdziału 6 ustawy Prawo budowlane utrzymania obiektu w prawidłowym stanie (ustalonym w pozwoleniu na budowę lub zgłoszeniu) służy norma zawarta w art. 66 ust. 1 stosowana w celu usunięcia skutków zużycia technicznego obiektu lub skutków niewłaściwego użytkowania obiektu, a więc (przykładowo) jego nieprawidłowej eksploatacji, braku remontu, konserwacji, zaniedbania, a w konsekwencji doprowadzenia tego obiektu do odpowiedniego stanu technicznego, opisanego w przepisie.

Skierowanie sprawy do sądu

Kolejną możliwością jest skierowanie sprawy do sądu cywilnego w zakresie zaniechania immisji.

W pierwszej kolejności niniejszej sprawy należy wyraźnie wskazać na treść art. 144 K.c., zgodnie z którym „właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych”.

Zabronione są więc immisje zakłócające korzystanie z nieruchomości sąsiedzkich ponad przeciętną miarę. Natomiast właściwą miarę wyznacza się na podstawie obiektywnego kryterium społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości oraz stosunków miejscowych. Można więc stwierdzić, że dozwolone są takie działania, które wprawdzie zakłócają korzystanie z nieruchomości sąsiednich, lecz w granicach przeciętnej miary, wynikającej ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości oraz stosunków miejscowych. Nie mieszczą się w granicach przeciętnej miary oddziaływania zagrażające życiu lub zdrowiu ludzkiemu. Pojęcie „przeciętna miara” w rozumieniu art. 144 K.c. zakłada jednak obowiązek biernego znoszenia oddziaływania we wszelkiej postaci w określonym stopniu, jeżeli to oddziaływanie nie ma charakteru szykany. Przy ocenie, czy „przeciętna miara” zakłócenia została przekroczona, należy mieć na uwadze sposób korzystania zarówno z nieruchomości wyjściowej, jak i z nieruchomości, na którą oddziaływanie jest skierowane.

W wyroku z 14 maja 2002 r. (sygn. akt V CKN 1021/2000) Sąd Najwyższy trafnie uznał, że „roszczenie z art. 144 w zw. z art. 222 § 2 K.c. pozwala na nałożenie na właściciela nieruchomości, z której pochodzą negatywne oddziaływania, nie tylko obowiązku całkowitego zaprzestania działań stanowiących źródło immisji, ale także nałożenia na niego takich obowiązków, które doprowadzą do przywrócenia zakłóceń do granic «przeciętnej miary», a więc dozwolonego negatywnego oddziaływania na nieruchomości sąsiednie”.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.