Usunięcie samowoli z działki sąsiada

Brak zgody na budowę a samowola budowlana

Nie można usunąć czyjegoś budynku, bo ogranicza zabudowę na działce sąsiedniej – ani na podstawie Kodeksu cywilnego, ani Prawa budowlanego. Fakt, że rodzice nie wyrazili zgody na budowę w granicy, nie czyni z budynku samowoli budowlanej w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

Art. 103 ust. 2 stanowi, że przepisu art. 48 obecnie obowiązującej ustawy (dot. samowoli) nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Do takich obiektów stosuje się przepisy dotychczasowe. W związku z powyższym zgodnie z dyspozycją art. 103 ust. 2 zastosowanie mają dotychczasowe przepisy, tj. ustawa z dnia 24.10.1974 r. Prawo budowlane, w tym m.in. naruszony art. 28 ust. 1, który mówi, że roboty budowlane, z wyjątkiem rozbiórek, można rozpocząć po uzyskaniu pozwolenia na budowę.

Samowola na działce sąsiada

Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy z 1974 r. „obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część: znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, lub powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia”. Samowolną inwestycję należy rozpatrywać w oparciu o przepisy budowlane z okresu budowy oraz aktualne przepisy o planowaniu przestrzennym. W związku z tym organ przeanalizuje, czy lokalizacja obiektu narusza aktualne przepisy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z przyjętym orzecznictwem „każde postępowanie w sprawie samowoli powstałej pod rządami Prawa budowlanego z 1974 r. winno zakończyć się decyzją o pozwoleniu na użytkowanie lub też w przypadku braku możliwości legalizacji decyzją o rozbiórce obiektu. Przy czym samo stwierdzenie niezgodności wybudowanego obiektu z przepisami nie jest podstawą do zastosowania art. 37 ustawy (nakaz rozbiórki). Skutkiem naruszenia tych przepisów muszą być okoliczności wymienione w tym przepisie, tj. niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Wystąpienie jednego z wymienionych wyżej stanów musi być wykazane w sposób nie budzący wątpliwości. Nie wystarczy podanie, że wystąpiło samo zagrożenie, lecz należy je ściśle określić i podać, w jakich okolicznościach organ to zagrożenie upatruje. Zagrożenie musi być realne, a nie tylko teoretyczne” (wyrok WSA w Kielcach z 8.07.2010 r., sygn. akt II SA/Ke 325/10).

Zgodnie z dyspozycją art. 42 ust. 3 ustawy z 1974 r. podstawą do wydania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego jest stwierdzenie zdatności do użytku wykonanego obiektu. Organ oceni, czy zgromadzone dokumenty potwierdzają, że inwestycja jest zgodna z przepisami o zagospodarowaniu przestrzennym oraz nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi i mienia ani niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia, a obiekt jest w dobrym stanie technicznym.

Jeśli jest to samowola wybudowana bez pozwolenia i dokumentacji, to PINB się tym zajmie, ale niekoniecznie usunie. Natomiast, czy lepsze są WZ czy plan zagospodarowania – nie sposób wskazać bez analizy otoczenia zagospodarowania działki i projektu planu czy studium, jeśli już jest uchwalone.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.